Σύντομο Βιογραφικό

 

 Ο Ηλίας Κόκκινος, γεννήθηκε το 1911, ως Josef Blechinger, στην Αυστρία (Klostergrab-Sudeten). Ήταν γιος του αυστριακού Herman Blechinger, ( προϊστάμενος παραγωγής πορσελάνης και γυαλιού του τοπικού εργοστασίου) και της Anna από την Τσεχοσλοβακία. Εκτός του Josef η οικογένεια είχε άλλα τρία παιδιά, μία κόρη και δύο ακόμη αγόρια.

Η Οικογένεια Blechinger

Παράλληλα με το σχολείο, ο Josef παρακολουθούσε μαθήματα ζωγραφικής πορσελάνης στη σχολή του εργοστασίου. Μετά το γυμνάσιο, εργάστηκε στο σιδηρόδρομο της πόλης του, ως σιδηροδρομικός κλειδούχος. 

Εργοστάσιο γυαλιού και πορσελάνης του Klostergrab
( ο Josef με τον πατέρα του )

Ο Josef σε νεαρή ηλικία

 

Η  ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ

 

Επιστρατευμένος από τα στρατεύματα κατοχής του Χίτλερ σε ηλικία 28 ετών, ο Αυστριακός στην καταγωγή Josef , την περίοδο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκε να υπηρετεί στην Ελλάδα στις υπηρεσίες των σιδηροδρόμων. Πρώτα όμως γνώρισε τη φρίκη του πολέμου και τις θηριωδίες των Γερμανών στην Πολωνία (καταναγκαστικά έργα).Εργάστηκε ως υπεύθυνος κλειδούχος των γερμανών στη σιδηροδρομική γραμμή Λιανοκλαδίου-Στυλίδας (1941-1944) με προϊστάμενο ,τον Α.Βούλγαρη. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, ο Josef δρούσε ως πραγματικός πατριώτης βοηθώντας τους αγωνιζόμενους Λαμιώτες, εφοδιάζοντας τους με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης ,που έφθαναν μέσα από τις γερμανικές γραμμές πάντα αψηφώντας τις συνέπειες (επίσημες μαρτυρίες των τότε κατοίκων). Συνδέθηκε με το ΕΛΑΝ (ΕAM -13η μεραρχία), έσωσε τις ζωές πολλών αγωνιστών,ειδοποιώντας τους για τα γερμανικά μπλόκα και βοήθησε πολίτες  στα κρατητήρια.

ΤΟ  ΣΑΜΠΟΤΑΖ

 

Στις 17 Οκτώβρη, παραμονή του Αγ.Λουκά, πληροφορήθηκε  από την σύνδεσμό του Μαρία (εταίρα στους οίκους ανοχής των Γερμανών, στην πλατεία Λαού), πως οι γερμανοί είχαν τοποθετήσει εκρηκτικά στο στρατόπεδο Τσαλτάκη (όπου γινόταν ανεφοδιασμός της Μ. Ανατολής λόγω της καταστροφής της γέφυρας του Γοργοποτάμου ) ώστε να ανατινάξουν τα πυρομαχικά του στρατοπέδου  κατά την αποχώρηση τους. Ενώ ήταν έτοιμος να αναχωρήσει με τα τελευταία γερμανικά στρατεύματα, η πληροφορία αυτή τον συγκλόνισε τόσο, ώστε χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφάσισε να δράσει με σκοπό να το αποτρέψει αυτό. Ζήτησε απο τη Μαρία, να τον φέρει σε επαφή με τον ιταλό φίλο της, τον ΜΑΡΙΟ  και κανόνισαν ναναι ο ιταλός  σκοπός, στη νότια πύλη του στρατοπέδου, για να μπορέσει ο Josef να εισχωρήσει εντός. Κατέστρεψε τους μηχανισμούς και τα καλώδια πυροδότησης των εκρηκτικών και πυρομαχικών,  ματαιώνοντας την ανατίναξη. Αποχωρώντας απο το στρατόπεδο, φυγαδεύτηκε από Λαμιώτη αντιστασιακό, του ΕΛΑΝ, τον "Νίκο" (Αθ.Τσεκούρα) προς Ροδίτσα-Μαυρομαντήλα -Αγ.Μαρίνα- Στυλίδα, όπου τον περίμεναν αντιστασιακοί του ΕΛΑΝ να τους ενημερώσει για το σαμποτάζ, ώστε να εισέλθουν στην Πόλη. 

 Υπεύθυνη Δήλωση του Σταθμάρχη Ανδρέα Βούλγαρη (1954)

Σιδηροδρομικός σταθμός Λαμίας με τον σταθμάρχη Α. Βούλγαρη και συναδέλφους 

 

Στην πλατεία της Στυλίδας , σε υπαίθριο ψαράδικο.

Με το συνδικάτο ψαράδων και φορτοεκφορτωτών

 Υπεύθυνη Δήλωση κατοίκων Λαμίας για τη δράση του (26 Μαρτίου 1954)

 

Αντίγραφο δημοσιεύματος Εφημερίδος ''Λαμιακός τύπος'' , χρονολογίας 1946.

( Αναφέρεται η δράση του  στην  ματαίωση των εκρήξεων ).

Προσθήκη λεζάντας

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ

 Με τη λήξη του πολέμου, παρέμεινε στη Λαμία. Το1945 δημιούργησε την δική του οικογένεια, παντρεύτηκε την Κούλα Καρακώστα, από το Δίκαστρο  Φθιώτιδας και απέκτησαν έναν γιο, τον Νικόλαο.  

Με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, επί υπουργού Η.Τσιριμώκου, του δόθηκε η ελληνική ιθαγένεια (1965).

Για βιοπορισμό, άνοιξε το ατελιέ ΛΟΥΞ, στις  «7 Βρύσες» (πίσω από τον Ναό της Ι.Μητροπόλεως) και ασχολήθηκε  κυρίως με την Βυζαντινή Αγιογραφία και την διαφήμιση της εποχής εκείνης (επιγραφές καταστημάτων και κινηματογράφου).

Αγιογράφησε σε πολλές εκκλησίες της περιοχής, όπως στη Μονή Δαμάστας, Αγ.Μαρίνα, στο εκκλησάκι του Αγ.Λουκά, στην Παναγία Δέσποινα, στο Ζηλευτό και σε  άλλες περιοχές της Ελλάδας. Με επίσημη άδεια του τότε μητροπολίτη Δαμασκηνού (1960), με τον οποίο είχε εξαίρετες σχέσεις.

Συγχρόνως , ήρθε σε επαφή  και με άλλα ρεύματα και τάσεις, όπως κλασικισμό, νατουραλισμό, αφηρημένη τέχνη, και σουρεαλισμό, και αυτό διακρίνεται στα έργα του. Τότε ξεκίνησε και κάποιες εκθέσεις ζωγραφικής, που πραγματοποιήθηκαν στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Λαμίας, με διευθυντή τον Κων.Λιάσκα, με τον οποίον συνδεόταν με  οικογενειακή φιλία.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του , έδωσε πολλές συνεντεύξεις σε ραδιοφωνικές εκπομπές και σε εφημερίδες. Πλήθος άρθρων έχουν γραφτεί γύρω από το όνομά του, με θέμα την προσφορά του.

Την παραμονή της εορτής του Αγ. Λουκά, μετά από πρόσκληση μετέβαινε σε δημοτικά σχολεία της Πόλης, για να μιλήσει για το έργο και τη δράση του. Την 18η  Οκτωβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Ευαγγελιστού Λουκά, πολιούχου της Λαμίας ήταν  επίσημος προσκεκλημένος.

 Άνθρωπος χαμηλών τόνων, έζησε μια ήσυχη ζωή, μακριά από την δημόσια προβολή. Όταν τον ρωτούσαν, για τη δράση του, απλώς έλεγε … ’’Δεν θέλω τίποτα, δεν ζητάω τίποτα. Γράψτε πως είμαι Έλληνας δημοκράτης… τίποτα άλλο’’.

Ο Ηλίας Κόκκινος, ήταν ανθρωπιστής, δημοκράτης και απλός άνθρωπος και έτσι έζησε όλη του τη ζωή μέχρι και το θάνατό του, στις 23/09/1995, στη Λαμία ,στον τόπο που τόσο αγάπησε.

 

                                Η  ΒΡΑΒΕΥΣΗ 

Με ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, ανθρώπων που γνώριζαν την δράση του καθώς και το σαμποτάζ  του στο στρατόπεδο Τσαλτάκη , αποφασίστηκε η βράβευση του.

Μετά από 35 χρόνια, στις 18 Οκτωβρίου 1979, αναγνωρίστηκε επισήμως  πλέον και  τιμήθηκε με το αργυρό μετάλλιο της Πόλης ,μετά την δοξολογία την ημέρα της γιορτής του Αγ.Λουκά. Η βράβευση έγινε παρουσία του μητροπολίτη  μακ.Δαμασκηνού, του δημάρχου Αντώνη Φίλη και πλήθους πολιτών, στο παλιό εκκλησάκι του Αγ,Λουκά.

Η ομιλία του Δημάρχου Αντώνη Φίλη

Η στιγμή της βράβευσης

Η εκφώνηση του λόγου του

Ιδιόχειρο Σημείωμα

Με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων του ΕΑΜ, βραβεύτηκε και επισήμως απο την Π.Ε.Α.Ε.Α, με μετάλλιο και δίπλωμα, για την προσφορά του (1991).

Στον πρώτο εορτασμό στον Γοργοπόταμο, 
με παρέα επιζήσαντες αντιστασιακούς του ΕΑΜ.