Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ

 Με τη λήξη του πολέμου, παρέμεινε στη Λαμία. Το1945 δημιούργησε την δική του οικογένεια, παντρεύτηκε την Κούλα Καρακώστα, από το Δίκαστρο  Φθιώτιδας και απέκτησαν έναν γιο, τον Νικόλαο.  

Με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, επί υπουργού Η.Τσιριμώκου, του δόθηκε η ελληνική ιθαγένεια (1965).

Για βιοπορισμό, άνοιξε το ατελιέ ΛΟΥΞ, στις  «7 Βρύσες» (πίσω από τον Ναό της Ι.Μητροπόλεως) και ασχολήθηκε  κυρίως με την Βυζαντινή Αγιογραφία και την διαφήμιση της εποχής εκείνης (επιγραφές καταστημάτων και κινηματογράφου).

Αγιογράφησε σε πολλές εκκλησίες της περιοχής, όπως στη Μονή Δαμάστας, Αγ.Μαρίνα, στο εκκλησάκι του Αγ.Λουκά, στην Παναγία Δέσποινα, στο Ζηλευτό και σε  άλλες περιοχές της Ελλάδας. Με επίσημη άδεια του τότε μητροπολίτη Δαμασκηνού (1960), με τον οποίο είχε εξαίρετες σχέσεις.

Συγχρόνως , ήρθε σε επαφή  και με άλλα ρεύματα και τάσεις, όπως κλασικισμό, νατουραλισμό, αφηρημένη τέχνη, και σουρεαλισμό, και αυτό διακρίνεται στα έργα του. Τότε ξεκίνησε και κάποιες εκθέσεις ζωγραφικής, που πραγματοποιήθηκαν στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Λαμίας, με διευθυντή τον Κων.Λιάσκα, με τον οποίον συνδεόταν με  οικογενειακή φιλία.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του , έδωσε πολλές συνεντεύξεις σε ραδιοφωνικές εκπομπές και σε εφημερίδες. Πλήθος άρθρων έχουν γραφτεί γύρω από το όνομά του, με θέμα την προσφορά του.

Την παραμονή της εορτής του Αγ. Λουκά, μετά από πρόσκληση μετέβαινε σε δημοτικά σχολεία της Πόλης, για να μιλήσει για το έργο και τη δράση του. Την 18η  Οκτωβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Ευαγγελιστού Λουκά, πολιούχου της Λαμίας ήταν  επίσημος προσκεκλημένος.

 Άνθρωπος χαμηλών τόνων, έζησε μια ήσυχη ζωή, μακριά από την δημόσια προβολή. Όταν τον ρωτούσαν, για τη δράση του, απλώς έλεγε … ’’Δεν θέλω τίποτα, δεν ζητάω τίποτα. Γράψτε πως είμαι Έλληνας δημοκράτης… τίποτα άλλο’’.

Ο Ηλίας Κόκκινος, ήταν ανθρωπιστής, δημοκράτης και απλός άνθρωπος και έτσι έζησε όλη του τη ζωή μέχρι και το θάνατό του, στις 23/09/1995, στη Λαμία ,στον τόπο που τόσο αγάπησε.